رابطه استرس و گوش میانی

استرس مزمن می‌تواند به‌طور غیرمستقیم عملکرد سیستم شنوایی، به‌ویژه گوش میانی را تحت تأثیر قرار دهد. یکی از مکانیسم‌های شناخته‌شده، افزایش تنش عضلانی در ناحیه گردن، صورت و عضلات اطراف شیپور استاش است که می‌تواند منجر به اختلال در تهویه گوش میانی شود. این اختلال باعث احساس پری، گرفتگی و گاهی کاهش شنوایی موقت در گوش می‌شود. از سوی دیگر، تغییرات هورمونی ناشی از استرس مانند افزایش سطح کورتیزول نیز ممکن است در عملکرد سیستم ایمنی دخالت کرده و زمینه را برای التهاب یا عفونت گوش میانی فراهم کند.

برخی بیماران تحت استرس شدید از علائمی مانند وزوز گوش، احساس پالس در گوش یا گرفتگی ناگهانی گوش شکایت دارند. این علائم در اغلب موارد ارتباط مستقیمی با اختلال عملکرد لوله استاش یا افزایش فشار درون گوش میانی دارند که می‌تواند با تکنیک‌های کاهش استرس مانند تنفس عمیق، یوگا، بیوفیدبک یا داروهای ضد اضطراب تا حدودی بهبود یابند. تحقیقات نشان داده‌اند که بین شرایط روانی بیماران و شدت علائم گوش میانی مانند اوتیت سروز یا اختلالات فشاری، همبستگی قابل‌توجهی وجود دارد.

درمان اختلالات گوش میانی مرتبط با استرس نیازمند رویکردی چندبعدی است. در کنار بررسی ساختار و عملکرد فیزیکی گوش، ارزیابی وضعیت روانی بیمار نیز ضروری است. در برخی موارد، همکاری میان متخصص گوش، حلق و بینی و روان‌پزشک یا روان‌شناس می‌تواند نتایج مؤثرتری به همراه داشته باشد. از آنجا که اغلب این بیماران پاسخ مناسبی به درمان دارویی گوش به‌تنهایی نمی‌دهند، مداخلات کاهش استرس بخش جدایی‌ناپذیر از مدیریت کلینیکی آن‌ها محسوب می‌شود.